Koncert Kolęd i Pastorałek

 

Spowiedź Adwentowa

„Ważne jest upamiętnienie Bożego przebaczenia, pamiętanie o Jego czułości, zasmakowanie na nowo doświadczonego pokoju i wolności. 

To jest bowiem istotą spowiedzi: (…) Boża miłość, którą otrzymujemy i której zawsze potrzebujemy”.

Papież Franciszek

Spowiedź adwentowa w naszej parafii będzie we wtorek 16 grudnia w godzinach: 15.00-16.30 i 17.00-18.00. 

W Magierowie: 16.00-16.30. Zachęcamy wszystkich do skorzystania z sakramentu pokuty przed zbliżającymi się Świętami Bożego Narodzenia. 

Rozpoczyna się Adwent i nowy rok duszpasterski, przeżywany pod hasłem „Uczniowie-misjonarze”.

Rozpoczynamy czas Adwentu, czyli czas  oczekiwania na spełnienie się obietnicy przyjścia Pana naszego Jezusa Chrystusa. On przyjdzie, aby przynieść nam pełnię zbawienia, dlatego chcemy przeżywać ten czas z podniesioną głową i z mocną wiarą. Adwent jest czasem radosnego oczekiwania i nadziei na spełnienie się obietnicy Boga i ostateczne zwycięstwo dobra nad złem, życia nad śmiercią, sprawiedliwości nad niesprawiedliwością.

 

Roraty codziennie o godz. 7.00

 https://przemyska.pl/list-metropolity-przemyskiego-na-adwent-2025/

LIST PASTERSKI
Metropolity Przemyskiego na Adwent 2025

Uczniowie-misjonarze – w oczekiwaniu na przyjście Pana

Umiłowani w Chrystusie Panu, Siostry i Bracia!

„Chodźcie, wstąpmy na górę Pańską, do świątyni Boga Jakuba! Niech nas nauczy dróg swoich, byśmy kroczyli Jego ścieżkami.”

Tym zaproszeniem i proroctwem Izajasza żyły całe pokolenia Izraela, które w Bożej szkole uczyły się, jak przetrwać wojny, najazdy, lata niewoli oraz czasy apostazji rodaków. W owej szkole wierności Pan Bóg uczy nas swoich dróg, byśmy kroczyli Jego ścieżkami. Podstawowymi lekcjami w tej szkole są wierność Bożemu prawu i posłuszeństwo Bożemu Słowu.

Najważniejszym Nauczycielem, Wychowawcą i Mistrzem w Bożej szkole, do której są zaproszeni wszyscy ludzie, jest Jezus z Nazaretu – Mesjasz i Zbawiciel świata. Na kartach Ewangelii widzimy także swoiste „grono pedagogiczne”. Szczególną pozycję zajmuje w nim Maryja, Boża Rodzicielka, ucząca nas w scenie Zwiastowania oraz pod krzyżem bezkompromisowej wiary. Św. Jan Apostoł uczy nas miłości i przyjaźni, św. Maria Magdalena – skruchy i pokuty, setnik i Dobry Łotr podpowiadają, jak odnaleźć drogę do Boga i wiary w najtrudniejszych okolicznościach życia.

Odpust parafialny ku czci św. Katarzyny Aleksandryjskiej

25 listopada 2025 r. [wtorek]

Św. Katarzyna Aleksandryjska – męczennica i patronka naszej parafii – jest symbolem odwagi, mądrości i niezłomnej wiary. Jej postać od wieków towarzyszy mieszkańcom Wesołej, a odpust ku Jej czci jest jednym z najważniejszych wydarzeń w życiu wspólnoty parafialnej.

 

Św. Katarzyna urodziła się pod koniec III w. w Aleksandrii, stolicy Egiptu, w znamienitej, być może nawet królewskiej, rodzinie. Była podobno niezwykle piękna i świetnie wykształcona. Wielu mężczyzn starało się o jej rękę; ponoć nawet sam cesarz chciał pojąć ją za żonę. Katarzyna jednak była niezwykle dumna i wyniosła i odrzucała wszystkich zalotników. Pewnego razu Katarzyna spotkała pustelnika, który opowiedział jej o Jezusie tak pięknie i sugestywnie, że dziewczyna postanowiła przyjąć wiarę chrześcijańską. Legenda mówi, że wkrótce potem, w czasie święta pogańskich bożków, Katarzyna zaczęła przekonywać zgromadzonych tam ludzi, że prawdziwym Bogiem jest Jezus Chrystus.

Jej wystąpienie wzburzyło namiestnika cesarskiego, Galeriusza Maksymiana. Zwołał on zgromadzenie pięćdziesięciu mędrców, którzy mieli przekonać Katarzynę, iż tkwi ona w błędzie. Jednak siła jej argumentów była tak duża, że zdołała ona doprowadzić do nawrócenia się filozofów. Rozgniewany tym namiestnik skazał ich na śmierć, zaś Katarzynę polecił torturować. Miano ją m.in. łamać kołem – które podobno rozprysło się, raniąc zgromadzonych, a Katarzynie nie czyniąc żadnej krzywdy. W końcu zniecierpliwiony nieugiętą postawą dziewczyny Maksymian nakazał ściąć ją mieczem.

Ciało Świętej, według legendy, aniołowie przenieśli na górę Synaj, gdzie znajduje się do dziś klasztor pod jej wezwaniem.

Uroczysta Suma Odpustowa o godz. 11.oo. Sumę odprawił i Słowo Boże wygłosił – nasz rodak -
ks. Prałat Andrzej Skiba .

Odpust zupełny za zmarłych

W dniach od 1 do 8 listopada Kościół daje nam niezwykły dar – możliwość uzyskania odpustu zupełnego za dusze w czyśćcu cierpiące.
To szczególny czas miłosierdzia, w którym możemy pomóc tym, którzy już nie mogą pomóc sobie sami.
Warunki uzyskania odpustu:
Stan łaski uświęcającej (spowiedź sakramentalna).
Przyjęcie Komunii Świętej.
Modlitwa w intencjach Ojca Świętego.
Wyzbycie się przywiązania do jakiegokolwiek grzechu, nawet powszedniego.
Pobożne nawiedzenie cmentarza i modlitwa za zmarłych (można to uczynić każdego dnia od 1 do 8 listopada).

Każdego dnia można ofiarować jeden odpust za jedną duszę.
Niech te dni staną się czasem wdzięczności, pamięci i miłości —
miłości, która przekracza granice życia i śmierci.
„Błogosławieni miłosierni, albowiem oni miłosierdzia dostąpią.” (Mt 5,7)

Uroczystość rocznicy poświęcenia kościoła własnego

Fot. Grzegorz C.

25 października – Rocznica poświęcenia kościoła własnego

W ciągu roku są dwa dni, szczególnie ważne dla każdej świątyni: dzień jej patrona i rocznica jej poświęcenia. Pierwszy z nich jest odpowiednikiem naszych imienin – w tym dniu w kościele obchodzona jest uroczystość odpustowa (często przenoszona – ze względu na możliwość uczestnictwa większej liczby wiernych – na najbliższą niedzielę). Dzień rocznicy poświęcenia kościoła jest analogią do wspomnienia dnia przyjęcia chrztu. Przez chrzest człowiek staje się dzieckiem Bożym; przez poświęcenie świątynia staje się budynkiem przeznaczonym do wyłącznej służby Bożej. Odtąd nie może on służyć żadnym świeckim celom.

Istnieją dwie liturgiczne formy oddania budowli do celów kultu. Pierwsza to pobłogosławienie kościoła. Druga – to jego poświęcenie (dawniej zwane też konsekracją; obecnie termin ten jest używany wyłącznie w odniesieniu do ludzi). Błogosławi się tylko te kościoły, które nie są przeznaczone na stałe do kultu Bożego – na przykład gdy wiadomo, że kościół ulegnie rozbiórce po wybudowaniu nowego kościoła, albo w razie wybudowania kościoła z materiału nietrwałego. Poświęcenie jest formą uroczystszą – przewodniczy mu biskup, sprawujący bogate obrzędy. Od budowniczych otrzymuje on klucze do świątyni, po otwarciu drzwi jako pierwszy do niej wchodzi, wprowadzając lud. Podczas uroczystej Eucharystii kropi ołtarz i ściany wodą święconą, namaszcza też ołtarz i ściany (w czterech lub dwunastu miejscach – tzw. zacheuszkach). W ołtarzu umieszcza się ponadto relikwie świętych, zapala światła i okadza nową świątynię. Po raz pierwszy też umieszcza się Chleb Eucharystyczny w tabernakulum.

Każdy kościół posiada swój tytuł. Zwyczaj ten pochodzi jeszcze ze starożytności. Według obecnie obowiązujących uregulowań tytułem kościoła może być:

 
Przenajświętsza Trójca lub każda z Osób Bożych, czyli Bóg Ojciec, Jezus Chrystus pod wezwaniem tajemnicy Jego życia lub pod imieniem już wprowadzonym do liturgii, Duch Święty

Matka Boża pod wezwaniem już przyjętym w liturgii

święci aniołowie

święty wpisany do Martyrologium Rzymskiego lub bezsprzecznie kanonizowany.